“Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.”
Ik haat die zin.
Ik ben een Achterhoekse. Echt eentje van het platteland. En dan is dit de realiteit: “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.” Ik heb het mijn hele jeugd gehoord. En ik haat die zin. Met alles wat ik in me heb, want wat is normaal? Is het normaal om 1 bedrijf op te richten of 6? Is het normaal om alles wat je hebt aan huis, spullen en bedrijven vervolgens te verkopen om te wonen in een camper en te reizen door Europa zonder eindtijd? Is dat normaal?
Ik weet het antwoord al. Nee, dat is niet normaal. Volgens Achterhoekse begrippen dan. Volgens mijn begrippen is het de normaalste zaak van de wereld. Ik heb elke keuze gemaakt om te kunnen leven volgens mijn normaal. Getriggerd door die zin uit mijn jeugd misschien nog wel meer dan wie dan ook.
En nu zit ik hier. In een camper met mijn man en mijn dochter, in Europa, met meer vrijheid dan ooit. Ik weet niet wat er morgen gaat gebeuren en als bestemming staat er deze zomer de Balkan op de planning. Welk land? Waarschijnlijk degene waar de meeste zon schijnt. Hoi Buienradar!
Er is dus geen normaal. Er zijn geen regels, ik creëer mijn eigen business succes. Ik omarm falen als geen ander en dit motiveert mij nog meer om door te gaan. De mogelijkheden zijn eindeloos en kansen zijn er altijd. Ik vind ze in elk geval altijd. Niet direct, maar dan bereik ik het toch op een andere manier? In mijn wereld is geen optie raar of te gek, het is een uitdaging. Die ik met een oneindig enthousiasme altijd aanpak. En niet alles lukt, wat dacht jij dan. Dat is ook normaal namelijk.
Daarom kan ik niet tegen smoesjes. Tegen beren. Man, ik ben allang over die weg gelopen voordat er een beer te bekennen is. Ik wil toch een doel bereiken? Dat is niet zo ingewikkeld, ik volg alleen maar het pad naar dat doel zonder mij af te laten leiden door allerlei fluff wat ik onderweg tegenkom. Ik heb allang ontdekt dat werken met structuur zorgt voor vrijheid.
En nee, natuurlijk is dit niet alles. I did so much more!
Ik zou je bijvoorbeeld kunnen vertellen dat ik ooit naar Vietnam ben gevlogen omdat ik daar bamboe babybedjes heb laten maken. Of dat ik 200 cappuccino’s per uur kan maken inclusief perfect geschuimde melk met hartjes erin. En dat Lowlands het vetste festival is om te werken, maar ik stiekem het meest trots ben dat ik met mijn festivalcatering bedrijf bij de start van de Tour de France stond.
Daar ging mijn inner wielerhart enorm van kloppen. Ik hou van het ploegenspel, het zoeken naar mogelijkheden om te winnen zonder dat je de beste bent. Een rit winnen in de Tour de France is hetzelfde als business succes bereiken. Het is een kwestie van simpelweg niet opgeven. Nooit.
Wil je nog meer weten?
Oké; tot grote ergernis van mijn 4 jarige dochter hou ik niet van taart, koekjes en allerlei andere zoete dingen. Zoute drop dan weer wel, driedubbel zout graag. Ik word gelukkig als ik mijn camper kan parkeren tussen de glooiende Franse wijngaarden om op zoek te gaan naar een fijne pinot noir. Net als ik heel gelukkig wordt van een goede zwarte koffie in de ochtend. Vers gezet, gemalen met de hand. Yes, ik ben er zo één, die van de koffie een heel ding maakt.
Is dit dat toch het laatste restje Achterhoek wat nog in mij zit? De Achterhoek, met z’n 15 minuten koffiepauze om klokslag 10 uur ’s ochtends?
Kind words
“Mijn geprek met Merie voelde vertrouwd en als een mentale butt kick. Dingen die momenteel stroken binnen mijn bedrijf, waarvan ik zelf wel bewust van ben. Maar Merie het toch wist te belichten op een andere manier, heeft mij eye openers gegeven zo weer meer te mogen groeien en shinen.
Wat een fijne en overtuigende energie heeft deze vrouw.”
